Illustrations to Latvian legend

Pupils in Szkoła Podstawowa no 11 in Przemysl, Poland read Latvian legend "Legend about Time man and his lantern" and painted some illustrations. That`s just a beginning of the bigger action which will finish with "Legend from our partners" exhibition in May 2012. So today just a few examples to enjoy.

by Aleksandra Class 6b

By Izabela Class 6b

By Justyna Class 6b

By Paweł Class 6b

By Kalina Class 6b

DRAVA, SAVA, SOČA

(Slovenian legend in Latvian)

Upes Drava, Soča un Sava ir māsas. Kādu dienu viņas pārrunāja, kura būs pirmā, kura ietecēs jūrā. Vakarā Sava un Soča aizmiga. Bet Drava tikai izlikās guļam un drīz pēc tam viņa ļāva saviem ūdeņiem plūst. Kad Sava pamodās, viņa redzēja, ka Drava plūst uz jūru un dusmīgi arī sāka plūst uz jūru. Beidzot arī Soča pamodās. Redzot, ka abas māsas jau  pametušas, viņa ar spēku izlauzās cauri akmeņainajām klintīm uz tuvāko jūru. Un tā arī  ir mūsdienās: Drava plūst mierīgi un lēni, Sava tek prom, bet abas ietek Melnajā jūrā. Soča ir strauja un tek cauri šaurai klints aizai uz Adrijas jūru.

DRAVA, SAVA, SOČA

( Slovenian legend)

Rivers Drava, Sava and Soča are sisters. One day they discussed which one is going to be the first to flow into the sea on the next day. In the evening Sava and Soča fell asleep. But Drava just pretended to sleep and soon afterwards she quietly let off her waters to flow on. When Sava woke up, she saw that Drava was already rolling down to the sea and she angrily started to roll down to the sea herself. Finally Soča woke up. Seeing that both her sisters outwitted her, she violently broke through the mountains and angrily pushed through rocky gorges to the nearest sea. And so it is even nowadays: Drava is flowing quietly and slowly, Sava is wearing away, but they both flow into the Black Sea. Soča, however, is quickly booming trough narrow rock gorges to the Adriatic Sea.

Leģenda par Przemysl virsotni.

( Latvian)

Cilvēki Przemysl pilsētā cēlās augšā. Apsardzes balsis nāca no pilsētas sienām. Vārtu durvis čīkstēja. Pa šīm durvīm ļāva ienākt cilvēkiem un tirgotājiem. Pāri īpatnējiem jumtiem lēni gaisā cēlās dūmi – mājsaimnieces gatavoja brokastis. Uz karstajiem akmeņiem viņas cepa speciālu kūku, ko sauca par „podplomyk” Augstākā pilsētas daļa tika atdalīta ar atpūtas valni, noslēdzot ar ozolu apaļkoku palisādi. Patstāvīga uzraudzība tika turēta no pils torņa un cauri koka torņa vārtiem grupa bruņotu jātnieku atstāja pilsētu. Viņi bija prinča vēstneši, kuri tika sūtīti no Vislānijas cilts vadoņa ar svarīgu ziņu. Vislānieši dzīvoja pie Vislas upes. Vislānijas un Ledzianijas ciltis dzīvoja draudzīgi jau daudzus gadus. Ledzianijas princis, uz Przemysl pilsētu sūtīja savus sūtņus nodot dāvanas Vislānijas princim.

Vislielākā lauku māja pilsētā bija muižas māja Przemyslaw. Milzīgās durvis atvērās un princis stāvēja uz namdurvīm. Rokās viņš turēja milzīgu šķēpu, kuru viņš izmantoja lāču medībās – karaļa mūžamežos. Przemyslaw pie jostas bija piestiprināts cirvis ar priekšgalu uz muguras. Apbruņojies princis devās viens pats medībās. Viņš devās cauri muižas vārtiem, garām saviem padotajiem, kuri paklanījās, sveicinot savu vadoni.

Tad viņš devās pa šauru, taisnu ceļu starp mājām virzienā uz galvenajiem vārtiem. Apsargi atvadījās un viņš pagriezās gar pilsētas mūri uz mežu.

Drīz viņš pagāja garām pēdējai kotedžai un iegāja pirmatnējā mežā, kuru viņš pazina ļoti labi. Viņš gāja garām vējā kritušajiem, veciem kokiem un nobiedētam briežu ganāmpulkam. Klusums reizēm tika pārtraukts ar putnu dziesmām un koku lapu čaukstoņu.

Pēkšņi savādas skaņas iztraucēja lielo klusumu. Przemyslaw bija pieredzējis mednieks, viņš nometās ceļos aiz koka stumbra un gaidīja dzīvnieku. No biezokņa iznāca sivēnmāte ar sivēniem. Tā brūno kažoku rotāja garenas svītras. Przemyslaw uzvedās klusi, jo viņš nebija nācis medīt mežacūkas. Viņš nevēlējās nogalināt ne sivēnus, ne sivēnmāti.

Princis devās uz mežu klajumu, kur, kā bija teikuši savvaļas bišu turētāji, varētu atrast lielo lāci. Pēdējo pāris dienu laikā dzīvnieks bija izpostījis savvaļas bišu stropus un uzbrucis lopiem, kas ganījušies meža pļavās.

Przemyslaw lauzās cauri krūmu biezokņiem, papardēm un sagāztiem kokiem. Beidzot viņš atrada izcirtumu ar milzīgu ozolu. Viņš izlēma nedaudz atpūsties zem koka. Atstutēja savu šķēpu pret stumbru un meklēja somā kūku „podplymok”, kad viņa priekšā parādījās milzīgs lācis. Princis saprata, ka viņš nevarēs izmantot šķēpu, viņš varēja cīnīties tikai ar savu cirvi. Lācis piecēlās uz pakaļkājām, dusmīgi pārvietojās uz kājām un rādīja savas milzīgās ķepas ar nagiem. Lācis ierēcās un devās atpakaļ mežā. Princis bija pārsteigts, viņš satvēra šķēpu un mērķēja uz lāci. Pēc kāda laika viņš panāca dzīvnieku, kurš izlikās vienaldzīgs pret mednieku. Przemyslaw neuzbruka dzīvniekam no mugurpuses un tā bija veca tradīcija ,tā nedarīt. Viņš gaidīja, lai lācis apgrieztos, bet par pārsteigumu dzīvnieks gāja tikai uz priekšu. Princis saprata, ka lācis gribēja, lai tam sekotu.

Šādi ejot, lācis un mednieks sasniedza kalnu. Lācis apstājās, mierīgi pagriezās un norēcās. Przemyslaw saprata, ka mežu karalis gribēja, lai viņš atvadītos, tāpēc princis paklanījās kā viens vadonis pret citu. Klusumā viens uz otru skatījās – princis no Ledziani cilts un lācis, kura tumšais augums kontrastēja ar zilajām debesīm. Pēc mirkļa dzīvnieks gāja savu ceļu, bet Przemyslaw pat nemēģināja to noķert. Viņš saprata, ka tikšanās bija nozīmīga. Viņš, Przemyslaw, kā lācis – ir nopietns pret ienaidniekiem un rūpēsies par viņu cilvēkiem.

Nākamajā dienā, kad princis atgriezās mājās, viņš sasauca apspriedi un pavēlēja saviem bruņiniekiem uzzīmēt melnu lāci uz vairoga zilā laukuma. Tādu pašu zīmējumu lika uzzīmēt virs galvenajiem vārtiem.

Vairāk nekā tūkstoš gadus vēlāk, jūs varat redzēt karogu ar to pašu zīmējumu Przemysl pils torni. Vēlāk Kristietības laikos tika pievienots zelta krusts, bet tas jau ir cits stāsts.

Translation: Ieva Lapsina

La llegenda del turó de Przemysl.

( Catalan)

La gent de Przemysl s’anava despertant. La veu dels guardians es sentia des de la muralla de la ciutat. La porta de l’entrada s’obria i es tancava per deixar entrar i sortir els servents i mercaders. Per sobre les teulades de palla, el fum s’enfilava cap amunt. Les dones preparaven l’esmorzar; damunt les pedres calentes, coïen pastissets,  els “Podplomyk”.

La part alta de la ciutat estava separada de la resta per una muralla acabada amb una palissada feta de troncs de roure.
Des de la torre del castell hi havia una constant vigilància i, passant la porta de fusta, uns soldats sortien del castell. Eren els missatgers del Príncep, que anaven a visitar el cap de la tribu de Wislania amb una important missió.

Aquesta tribu habitava a l’altra banda del riu Wisla.

Les tribus de  Wislania i de Ledziania vivien en harmonia des de feia molts anys.

El príncep de Ledziania, Przemyslaw,  sovint enviava la seva gent a portar presents al príncep de Wislania.
La casa més gran i més bonica de la ciutat era la de Przemyslaw.  Un dia, la porta d’aquella casa es va obrir i el príncep es va disposar a sortir. Portava a la mà una enorme llança que utilitzava per caçar el rei del bosc, l’ós. Przemsylaw també portava una destral lligada al cinturó i un arc amb fletxes a l’esquena.
Així armat, el príncep va marxar tot sol a caçar. Va passar per davant dels seus servents, que van saludar el seu cap amb una reverència.
Ja al bosc, el so de branques i uns roncs estranys van trencar el silenci.

Przemsylaw tenia experiència com a caçador; per tant, es va amagar al darrere d’un tronc d’arbre caigut i va esperar l’animal. De darrere d’uns arbusts va sortir una truja amb els seus senglars petits. El seu pèl era espès, i decorat amb ratlles longitudinals. Przemyslaw va esperar pacientment que passessin, doncs ell era un caçador d’óssos, no de senglars. D’altra banda, no volia matar una mare o els seus porquets.

Llavors el príncep va anar cap a una clariana del bosc on, segons li havien dit els cuidants d’abelles, podia trobar un ós gran. Darrerament, l’animal havia destrossat ruscos i havia atacat bestiar que pasturava en uns aiguamolls de la vora.

El príncep es va obrir pas entre els arbustos i va arribar  a la clariana. Allà hi havia un roure enorme. En Przemyslaw es va asseure a reposar a la soca de l’arbre. Va deixar la llança al costat i, mentres buscava els Podplomyk a dintre de la bossa per menjar una mica,  va aparèixer un enorme ós al seu davant.

En Przemyslaw no podia agafar la llança i hauria de lluitar només amb la destral.  L’ós es va plantar davant seu, dret, movent amb violència les potes del davant i ensenyant les enormes urpes. De sobte, va fer un gran gruny i va tornar cap al bosc.

El sorprès príncep, va agafar la llança i va seguir l’ós. Al cap d’un moment, ja el tenia a prop, però l’animal semblava no fer cas del caçador.
En Przemyslaw no va atacar l’animal; esperava que l’ós es girés de cara
perquè no el volia matar per l’esquena.

Però, estranyament, l’ós continuava caminant amb dignitat.  Aleshores, el príncep es va adornar que l’ós volia que el seguís.

Caminant d’aquesta manera, l’ós i el caçador van arribar al capdamunt del turó.

L’ós es va aturar, es va girar lentament i va rugir.  En Przemyslaw va entendre que l’ós s’acomiadava; aleshores el príncep el va saludar fent-li una reverència, com de rei a rei.  Es van mirar l’un a l’altre en silenci  -el príncep de Ledziane i l’ós, la figura fosca del qual contrastava amb el blau del cel- . Seguidament, l’animal es va girar i va marxar. El príncep no va ni intentar caçar-lo. Va entendre que la trobada havia estat simbòlica. I que ell, en Przemyslaw havia de ser com un ós, és a dir, seriós amb els enemics, però amorós amb el seu poble.

L’endemà, el príncep va cridar els seus cavallers i els va fer pintar la figura d’un ós negre sobre el blau del cel en els seus escuts. També va demanar que es col.loqués el mateix dibuix sobre la porta principal del castell.

Més de mil anys després, encara es pot veure aquest escut a l’entrada del castell, i la bandera amb l’ós volejant, no només damunt la torre sinó també a l’ajuntament i en altres edificis públics de la ciutat.  Més tard, es va afegir una creu al dibuix, però aquesta ja és tota una altra història.

Llegenda polonesa de la ciutat de Przemysl. Escrita per Jacek Blonski.

Traducció a l’anglès Gosia Lupicka

Traducció al català Paquita Pascual

A lenda do brasão de Przemyśl.

( Portuguese)

À medida que a cidade de Przemyśl acordava, ouvia-se a voz dos guardas nas muralhas da cidade e o seu portão a ranger, por ele entravam agora os servos e mercadores. Sobre os telhados de palha subia o fumo das cozinhas. As mulheres faziam o pequeno almoço em pedras quentes, era aí que cozinhavam bolos especiais chamados podpłomyk. A parte mais alta da cidade estava separada do resto da cidade por outra fortificação, os guardas observavam da sua torre, enquanto um grupo de cavaleiros saía da cidade. Eram os mensageiros do principe, encarregados de se encontrarem com o chefe da tribo Wiślanie, para uma importante missão. Esta tribo, os Wiślanie, que morava perto do rio Wisła, vivia em paz com o povo da cidade, os Lędzianie. O Principe dos Lędzianie, chamado Przemysław, enviara os seus cavaleiros com presentes para os Wiślanie.

A maior casa da cidade era a mansão de Przemysław. A sua grande porta abre-se e de lá sai o Principe, armado com uma enorme lança, usada para caçar o rei da antiga floresta, o Urso. Przemysław tinha ainda preso no seu cinto um pequeno machado e às costas um arco.  Assim armado saiu de sua casa para caçar. Sendo cumprimentado pelo seu povo à medida que saía da cidade. Seguindo uma pequena estrada por entre as casas, chegou ao portão da cidade, onde os guardas lhe desejaram boa sorte. Daqui atravessou as muralhas e seguiu para a floresta.

Rapidamente entrou na floresta, que conhecia bem, passou por velhas árvores caídas e manadas de veados, o silêncio era apenas interrompido pelo cantar de alguns pássaros, ou pelo barulho do vento nas árvores.

De repente o barulho de ramos a partir chamou-lhe a atenção. Sendo um experiente caçador, Przemysław esconde-se atrás de um tronco e espera pelo animal que aí vem. Do mato surge uma porca com os seus leitões, o seu pelo era decorado com bonitas riscas. Przemysław deixa-os passar, hoje a sua caça era ao Urso, não aos javalis. Nem ele quereria caçar a mãe e os seus filhotes.

Dirigiu-se então para uma clareira, onde os tratadores de abelhas selvagens, lhe disseram que poderia encontrar o Urso. O animal teria andado por lá, destruindo colmeias selvagens e atacando o gado que lá costumava pastar.

Atravessando, arbustos, fetos e outras coisas típicas da floresta, finalmente o principe encontra a clareira, onde havia um enorme carvalho. Aproveitando a sua sombra Przemysław decidiu sentar-se e descansar. Encostou a sua lança ao carvalho e resolveu comer um bolo, um podpłomyk, mas assim que o ia a tirar do seu saco, apareceu o Urso. Considerando que não tinha tempo para apanhar a sua lança, Przemysław tirou o seu machado e preparou-se para o combate. O Urso levantou-se nas suas patas traseiras, rugiu e mostrou as garras. Mas de repente, colocou todas as patas no chão, virou-se e dirigiu-se para o interior da floresta.  Surpreso o Principe pegou na sua lança, e foi atrás do Urso.  Depressa o alcançou, mas o Urso parecia estar a ignorá-lo e  Przemysław não o queria atacar pelas costas, os Lędzianie tinham  a antiga tradição de nunca atacar um animal por trás. Ao observar bem o  Urso, o principe reparou como este se deslocava, com um porte cheio de dignidade.  Apercebeu-se então que o Urso queria que ele o seguisse. E ele assim fez.

Andaram assim juntos durante um tempo. Até que ao chegarem perto de uma colina, o Urso voltou-se e rugiu. Przemysław apercebeu-se que era uma despedida, e com todo o respeito fez uma vénia, como um rei para outro. Olharam um para o outro em silêncio, o Principe dos Lędzianie e o Urso, com a sua negra silhueta recortada no céu. Então o Urso afastou-se. O Principe não o tentou caçar de novo, compreendeu o simbolismo deste encontro. Ele próprio tinha de ser como um urso, sério com os seus inimigos e protector dos seus súbditos.

Quando regressou à sua cidade, o principe mandou que o concelho se reunisse. Ordenou aos seus cavaleiros para pintarem um urso num campo azul no seu brasão, quis ainda que o mesmo brasão fosse colocado sobre as portas da cidade.
Passados mais de mil anos, ainda encontramos o mesmo escudo na bandeira que está no topo do castelo da cidade. Mais tarde foi-lhe acrescentado uma cruz dourada, com a chegada do cristianismo. Mas essa é uma história para mais tarde.

Translated by Ana

De legende van Przemyśl Crest.

( Dutch )

De inwoners van Przemyśl (spreek uit: Psjemmisj)werden wakker. De stemmen van de wachters op de stadsmuren waren te horen. De deur van de stadspoort kraakte. De lijfeigenen en handelaren werden binnengelaten. Over de rieten daken steeg langzaam rook op: huisvrouwen maakten het ontbijt klaar. Op hete stenen bakten zij speciale koeken: podpłomyk.

         
 Het hoger gelegen stadsdeel was van de rest afgescheiden door wallen, afgewerkt met een muur van eikenhouten palen, een palissade. De nachtwacht verliet zijn post en een groep gewapende ruiters reed de stad uit door de houten poort. Het waren boodschappers van de vorst, die naar het stamhoofd van de Wiślanie gingen met een belangrijke opdracht. De Wiślanie woonden aan de rivier de Wiśla. De stammen van de Wiślanie en de Lędzianie leefden al jaren vriendschappelijk naast elkaar. De vorst van de Lędzianie, Przemysław, stuurde zijn mensen naar de vorst van Wiślanie om hem geschenken aan te bieden.
Het grootste gebouw van de stad was het herenhuis van Przemysław. De enorme deur ging open en de vorst stond in de deuropening. In zijn hand had hij een enorme speer, die hij gebruikte bij de jacht op de koning van het oerbos: de beer. Przemysław droeg een bijl aan zijn riem en een boog op zijn rug. Zo bewapend vertrok de vorst voor de jacht.

 Hij liep tussen zijn onderdanen door, die bij wijze van groet diep voor hun meester bogen. Toen ging hij over een smalle, rechte weg tussen de huizen door naar de stadspoort. De wachters groetten hem en de vorst verliet de stad via de stadswallen naar het boven de stad gelegen woud. Al snel passeerde hij de laatste huisjes en betrad het oerbos dat hij kende als zijn broekzak. Hij liep langs oude, verwaaide bomen en liet reeën opschrikken. Af en toe werd de stilte verbroken door vogelzang en het geritsel van boombladeren.

Plotseling was daar het geluid van brekende takken en een vreemd geknor verbrak de stilte. Przemysław was een ervaren jager, dus knielde hij achter een gevallen boom en wachtte op het dier. Uit het struikgewas kwam een zwijnenzeug met haar biggen, hun bruine vacht gesierd met strepen. Przemysław was niet op wilde zwijnenjacht, liet hen dus voorbijtrekken en wachtte geduldig op de beer. Bovendien wilde hij geen moeder van jonge biggen of de jonge biggen zelf doden.

 Toen die niet verscheen, liep de vorst liep verder, naar een open plek in het bos, waar de beer zich volgens imkers graag ophield. De laatste dagen had het dier namelijk bijenkorven vernield en vee aangevallen, dat graasde in de weiden aan de rand van het woud. Przemysław baande zich een weg door struikgewas, varens en bosgebied. Uiteindelijk kwam hij op de open plek waar een enorme eik stond. Hij besloot onder het bladerdak van de boom uit te rusten. Hij zette zijn speer tegen de stam van de boom en terwijl hij in zijn tas naar een “podpłomyk” zocht, verscheen vlak voor hem een kolossale beer. De vorst besefte, dat hij geen gelegenheid had zijn speer te pakken en alleen zou kunnen vechten met zijn bijl. De beer richtte zich op zijn achterpoten op en liet dreigend zijn voorpoten met reusachtige klauwen zien. Hij gaf een  vreselijke brul en … verdween weer in het woud. De geschrokken vorst greep zijn speer en achtervolgde de beer. Enige tijd later trof de vorst het dier weer, maar het leek zich niets van de jager aan te trekken. Przemysław viel het dier niet aan, omdat het een oude gewoonte is niet van achter aan te vallen. Daarom wachtte hij tot het dier zich zou omdraaien, maar tot Przemysławs verbazing liep het dier statig verder. De vorst begreep, dat het dier wilde, dat hij hem zou volgen.

Zo bereikten beer en jager samen een heuvel. De beer stopte, draaide zich rustig om en brulde weer. Przemysław begreep, dat de koning van het woud afscheid wilde nemen. De vorst boog voor hem. Zij keken elkaar zwijgend aan, de vorst van het volk Lędzianie en de beer, van wie de donkere gestalte afstak tegen de blauwe lucht. Daarna vervolgde het dier zijn weg. Przemysław probeerde niet het dier te vangen. Hij begreep, dat de ontmoeting symbolisch was, een diepere betekenis had: Hij, Przemysław, moest als een beer zijn, met ontzag voor zijn vijand en zorgzaam voor zijn volk.

Toen Przemysław de volgende dag thuiskwam, riep hij het stadsbestuur bijeen en gaf zijn knechten het bevel een afbeelding van een zwarte beer op een blauwe achtergrond op hun schild te schilderen. Dezelfde afbeelding moest boven de stadspoort aangebracht worden.

Meer dan duizend jaar later kun je de vlag met hetzelfde wapen zien wapperen op de toren van slot Przemyśl. Later voegde men er door christelijke invloed nog een gouden kruis aan toe, … maar dat is een ander verhaal.

                                                            

                                                                                                                                       Translation Arie Hoogvliet

Hans Brinker

Of: wat heeft deze legend te maken met het Nederlandse volksverhaal?

De oudste versie van het veronderstelde Nederlandse verhaal, dat bekend staat als de legend van Hans Brinker, is in het engels en gaat als volgt:
De Held van Haarlem

Lang geleden woonde er in Haarlem, een van de belangrijkste steden van Nederland, een blonde jongen. Zijn vader was sluiswachter, die er voor moest zorgen dat de sluizen op tijd geopend en gesloten werden en de waterstand in de kanalen op peil werd gehouden. Zo’n sluiswachter doet de sluizen vaker of minder vaak open, afhankelijk van de hoeveelheid water die nodig is. ‘s Nachts sluit hij ze zorgvuldig af om te voorkomen dat het kanaal gevaar loopt teveel water ineens te moeten verwerken, of dat het zou overstromen, waardoor het land onder water zou komen te staan. Een groot gedeelte van Holland ligt namelijk onder zeeniveau en het water kan enkel in bedwang worden gehouden met behulp van dijken en met deze sluizen, die bij hoog water enorm belast worden. Zelfs de kleinste kinderen weten dat men steeds waakzaam moet zijn en de rivieren en de zee in de gaten moet houden en daarbij heeft zo'n sluiswachter dus een heel verantwoordelijke taak. Één ogenblik van onoplettendheid kan vele levens kosten.

Op een mooie herfstmiddag mocht deze jongen, die toen bijna acht jaar was, een paar koeken brengen naar een blinde man die op het platteland aan de andere kant van de dijk woonde. Vol goede moed ging de jongen op pad. Hij bleef een uurtje bij zijn oude vriend rondhangen en begaf zich toen op de terugweg.
Terwijl hij langs het kanaal liep, ontdekte hij dat de herfstregens het water hadden doen stijgen. Hij neuriede een liedje en dacht intussen trots aan de oude sluisdeuren van zijn vader en hoe sterk die wel waren. Als die er niet zouden zijn, zouden al die mooie velden onder water komen te staan, en wat moesten zijn vader en moeder dan beginnen? Vader sprak altijd over het boze water en de jongen had het idee dat het water boos op zijn vader was, omdat die het in bedwang kon houden. Intussen plukte de jongen een heel grote bos bloemen en blies hij de pluisjes de lucht in. Hij luisterde naar de konijntjes die door het gras renden en dacht nog eens na over het gelukkige gezicht van zijn blinde, oude vriend, die hij had verrast.

Plotseling schrok de jongen op uit zijn gepeins. Hij had niet gemerkt dat de zon verdwenen was en zag nu dat zijn schaduw niet langer te zien was. Het werd donker en hij was nog een heel eind van huis, alleen met zijn bloemen, die er ook al grijs uitzagen. Hij ging sneller lopen en herinnerde zich ineens allerlei verhalen over kinderen die verdwaald waren in een donker bos. Hij wilde net beginnen te rennen toen hij opschrok door het geluid van sijpelend water.
Waar kwam dat vandaan? Hij keek in het rond en zag een kleine opening in de dijk, waar een dun straaltje door stroomde. Ieder kind in Holland zou rillen bij de gedachte aan een lek in de dijk. De jongen begreep meteen dat er gevaar dreigde. Dat kleine gaatje waar het water nu nog doorheen druppelde, zou spoedig groter zijn en leiden tot een grote overstroming. In een flits begreep hij wat hem te doen stond. Hij smeet de bloemen weg en klom omhoog totdat hij het gat had bereikt. Hij duwde zijn vinger er in om het gat dicht te houden. De straal was gestopt. "Zo," dacht hij met jongensachtig plezier, "nu houd ik dat boze water tegen en zal Haarlem niet onderlopen zolang ik hier sta." Dat ging in het begin allemaal prima, maar toen het avond begon te worden, werd het kil in de lucht. Onze kleine held begon van kou en angst te bibberen. Hij riep luid:"Kom hier, mensen! Kom hier!", maar er was geen levende ziel te bekennen. Hij werd steeds kouder en zijn vinger werd gevoelloos, daarna zijn hand en zijn arm en tenslotte deed zijn hele lichaam zeer van de kou. Hij riep nog eens: "Hoort dan niemand mij? Moeder! Moe!" Maar zijn moeder had de deuren al op slot gedaan en liep in zichzelf te mopperen, omdat ze dacht dat haar zoontje bij de oude, blinde Jansen bleef slapen, zonder eerst om haar toestemming te hebben gevraagd. De jongen probeerde te fluiten, in de hoop dat dat de aandacht zou trekken, maar hij beefde zo, dat hij niet meer fluiten kon. Toen smeekte hij God om hulp, terwijl hij besefte dat hij daar tot de volgende ochtend zou moeten staan.

De maan keek neer op dat kleine, eenzame figuurtje, dat halverwege de dijk op een steen zat. Zijn hoofd bungelde omlaag, maar hij sliep niet, want af en toe wreef de ene hand over die arm die aan de dijk vast leek te zijn gekleefd. Vaak keek zijn angstige, bleke gezichtje ook op als hij een geluid meende te horen. We zullen nooit weten hoe dat jongetje heeft geleden tijdens zijn angstige wacht, welke kinderlijke angsten hij moest doorstaan, en hoe vaak hij heeft gedacht aan zijn warme bedje thuis, aan zijn ouders, zijn broertjes en zusjes, terwijl hij daar in die koude nacht alleen was! Als hij zijn vinger weg zou trekken, zou dat boze water, dat nog steeds steeg, het land binnenstromen en niet ophouden voordat de hele stad verdronken zou zijn. Nee, hij zou het volhouden tot het weer licht werd, als hij tenminste nog leefde! Wat dat laatste betreft, was hij nog niet zo zeker. Hij hoorde zo’n vreemd gesuis in zijn oren en het leek alsof er messen dwars door zijn lichaam werden gestoken. Hij wist niet eens of hij zijn vinger nog wel terug kon trekken, als hij dat zou willen.
Bij het aanbreken van de dag keerde een dominee die had gewaakt bij het ziekbed van een parochiaan over de dijk terug naar huis, toen hij gesnik hoorde beneden zich. Hij boog zich omlaag en zag halverwege de dijk een jongetje zitten vechten tegen de pijn van de kou. "In hemelsnaam, wat ben jij daar aan het doen, ventje?" riep hij uit. "Ik zit het water tegen te houden," was het simpele antwoord van de kleine held. "Zorg er voor dat er gauw iemand komt."
Het is onnodig te vertellen dat er toen natuurlijk gauw hulp kwam.

DRAVA, SAVA, SOČA


De Rivieren Drava, Sava en  Soča zijn zusters. Op een dag bespraken zij welke van hen de volgende dag het eerst in de zee zou stromen.

Die avond vielen Sava en Soča in slaap. Maar Drava deed net alsof zij sliep kort daarna liet ze rustig haar wateren stromen. Toen Sava wakker werd, zag ze dat het water van Drava al rollend naar beneden naar de zee aan het vloeien wa  en boos begon zelf ook naar de zee te rollen. Tot slot werd ook Soča wakker. Toen zij zag dat haar beide zusters haar buitengesloten hadden, brak ze heftig door de bergen heen en boos duwde ze haar water door rotsachtige ravijnen naar de dichtstbijzijnde zee. En zo is het zelfs tegenwoordig nog: Drava stroomt langzaam en rustig, Sava stroomt sneller, maar beide stromen naar de Zwarte Zee. Soča buldert echter snel door smalle rotskloven naar de Adriatische Zee.

Translated by Marianne van Leeuwen

Christus en ST. PETER doneren haver
aan de POHORJE mensen


In vroeger tijden,toen Christus en St. Peter nog door onze regio liepen, beklommen ze ook het groene plateau van Pohorje. Ze bezochten er het bergdorp Šentjungota. Ze stopten bij een arme hut, die helemaal apart  buiten het dorp stond en vroegen de oude vrouw, die op de drempel zat om een gift.

"Ik heb alleen nog maar een stuk bruin brood, maar ik weet niet of u dat wilt. Dit jaar is de gerst niet overvloedig geweest, dus er zitten een heleboel harige zemelen in,"zei de oude vrouw. Ze ging in het huis en haalde een stuk echt zwart en slecht brood. Christus brak die brood in twee stukken. Een helft gaf hij aan St. Peter. De oude vrouw ging opnieuw het huis in  om voor de reizigers wat water te halen. In de tussentijd mopperde St. Peter dat het brood niets dan stro is. Hij besloot dat hij zulk slecht brood niet wilde eten. Hij stopt het in zijn reistas. Christus bedankte de oude vrouw en zij liepen weg.

Na een tijdje kreeg St. Peter heel veel honger en hij herinnerde zich dat hij nog wat brood in zijn tas had. Hoewel het gevuld was met harige zemelen, begon St. Peter in zijn tas naar kleine stukjes ervan te zoeken, haalde ze eruit en at ze op. De harige zemelen die vast kwamen te zitten tussen zijn tanden, spuugde hij uit.

Christus, die voor hem liep, boog zich voorover en nam een hand vol grond van droge bodem Pohorje. Hij wreef het in zijn handen en gooide het over het veld alsof hij graan aan het zaaien was.

"Dit zal een nieuwe soort graan zijn - haver," zei hij. "Het zal groeien in de velden, geteeld door arme boeren, steenhouwers en Bosmensen. Haver zal het graan zijn voor de plaatsen hoog in de bergen, waar het gouden tarwe niet kan groeien. Haver is ongevoelig voor kou, sneeuw en vorst, zelfs hagel kan geen kwaad. Zo zij het!"

Datzelfde jaar begon het nieuwe graan te groeien in de velden van Pohorje. Het had geen oren en geen baard, maar pluimen vol van granen verpakt in kaf. Haver gaf brood aan steenhouwers en arme boeren. Haverbrood kreeg een bijnaam – "havermoutbrood  is een armoedzaaier." Maar het heeft veel arme mensen beschermd tegen honger.

Translated by Marianne van Leeuwen

Legende van De Haan van Barcelos.

Portugese legende.

Er was eens een vermoeide pelgrim, die in de stad Barcelos verscheen en die op zoek was naar wat rust. Hij kwam nieuwsgierig en opgewonden in de stad aan en stopte bij de markt. Hij was verrast door de rijkdom, die daar verkocht werd.
Naast hem wilde een ​​sjofele man juwelen te stelen. Een afgeleide koopman zag niets. De pelgrim wilde de dief te stoppen, maar deze bedreigde hem, gooide de juwelen naar hem en schreeuwde: "Het was hem! Hij is een dief! Vang hem! "
De mensen namen de pelgrim mee naar een rechter. De rechter was erg boos, omdat hij op het punt stond te gaan eten - een haan. Hij schreeuwde: "Wie durft me zo laat in de avond te storen? Ik ben moe en ik heb honger en deze haan was erg duur "
De handelaar zei: "Vergeef me Heer! Maar de man die ik bij u breng verdient geen vergeving omdat hij probeerde juwelen te stelen".  De pelgrim probeerde zich te verdedigen, maar de rechter besloot hem op te sluiten in de kerkers en veroordeelde hem ter dood. Als zijn laatste wens vroeg hij de rechter te mogen spreken, die al aan het eten was.
"Ik zweer dat ik onschuldig ben" en als een bewijs voerde hij aan dat de gebraden haan op de tafel van de rechter zou kraaien. Niemand geloofde hem, maar de haan richtte zijn kop op van de tafel en kraaide luid. De pelgrim werd gespaard  en vervolgde zijn weg naar Santiago.

Translated by Marianne van Leeuwen

LEGENDE OVER DE TIJDMAN EN ZIJN LANTAARN

LEGENDE  OVER  DE  TIJDMAN  EN  ZIJN  LANTAARN.

Weet je waarom de lantaarn het symbool is van Cesis? Een lange tijd is verstreken, misschien is er iets nieuws aan toegevoegd of is er informatie verloren gegaan – zo gaat dat door de eeuwen heen.

In vroegere tijden, toen Cecis was omgeven door hoge stenen muren en de enige toegang de grote ijzeren poort was, leefde er een man. Hij was erg rustig en onopvallend, maar hij eerde en hield van zijn werk. De mensen zagen hem heel zelden, maar hoorden wel veel over hem. Als de burgers gingen slapen, ging de man naar buiten in de straten van de stad met zijn betrouwbare hulpen – stok en altijd schijnende lantaarn.

En zo was het vanaf het begin. Niemand vroeg naar de leeftijd van de man en zijn status. De mensen voelden zich veilig en rustig.

Maar op een avond, toen de stad was gehuld in een diepe mist, leek het de mensen, die elkaar op straat tegenkwamen, dat de lantaarn van de man niet helder genoeg scheen.

Hij had altijd heel helder geschenen, maar vandaag was het licht heel zwak.

De nacht kwam. Iedereen was heel rustig. Er waren geen geluiden van rinkelende sleutels en stemmen. De ochtendmist verdween en de mensen ontdekten dat de man was verdwenen. Ze zochten overal en vertelden van alles over hem, maar hadden er geen enkele oplossing voor. Ze herinnerden zich alleen de zwakke gloed van de lantaarn.

Er kwamen nieuwe lantaarndragers en stadsdroombewakers. Hoeveel – daarover is geen informatie. De tijden veranderden, er kwamen oorlogstragedies en vreemde troepen beroofden de stad. Burgers herbouwden het, maar zij bouwden geen torens en muren. Ze leefden door zonder gesloten poort en slechts enkele mensen herinnerden zich de nachtwacht en het geluid van zijn tred, zijn rinkelende sleutels en zijn zachte herhalende woorden „Alles is in orde....”

Als je op een dag in de straten van Cesis een man tegenkomt met een stok en een lantaarn, vergeet dan niet zijn lantaarn te laten schijnen, zodat het licht altijd de veilige weg toont, niet alleen voor de man, maar ook voor je eigen goede gedachten, dromen en bezigheden....

Translated by: Marianne van Leeuwen

DE LEGENDE VAN HET GOUDEN GEITENLEER

Er was een tijd in Catalonië dat sommige eerlijke handelaren een enorme hoeveelheid gouden en zilveren munten bij zich droegen. Zij gingen naar Barcelona voor hun zakelijke aangelegenheden met hun schat verpakt in geitenleer.
Als zij door Artés gingen, een klein dorp in het gebied van Bages, werden ze aangevallen door een stel dieven die al hun geld stalen.

Veel mensen uit het dorp hielpen de arme handelaren om de dieven te vangen, maar die hadden ondertussen de schat al ingepikt en begraven op een speciale plaats, van waar zeven forten konden worden gezien.

De arme handelaren werden geholpen door de dorpsbewoners om naar hun bezittingen te zoeken. Ze probeerden het steeds weer opnieuw, maar ze konden het niet vinden.

Ondertussen vluchtten de schurken naar de Franse grens zodat ze niet gepakt werden. Mensen wisten niets over hen, zelfs niet de plaats waar ze de schat hadden begraven.

Tegenwoordig gaan mensen uit de buurt van Catalonië naar Artés, omdat ze nog steeds proberen die fantastische schat te vinden. Zoals de legende zegt, "als je het gouden geitenleer wilt vinden, moet je op de exacte plek staan, van waar je zeven forten kunt zien: Calders, Avinyó, Horta d'Avinyó, Sallent de Gallego, Cabrianes en de twee uit Artés".

Maar tot op heden is nog niemand in staat geweest om de schat te vinden. Misschien zal het jou lukken?

Translated by: Marianne van Leeuwen

Leģenda par zelta kazādu

( Latvian)

Reiz, Katalonijā, daži godīgi uzņēmēji bija noraizējušies par milzīgo daudzumu zelta un sudraba monētām. Viņi devās uz Barselonu par biznesa lietām, dārgumus  ietinot kazādā.

Kā viņi bija izgājuši cauri Artes, mazs ciems Bages grāfistē, viņiem uzbruka zagļu bars, kuri nozaga visu naudu.

Daudzi cilvēki no ciemata palīdzēja nabaga tirgotājiem noķert zagļus, bet pa to laiku jau dārgumi bija ietīti un noglabāti īpašā vietā, no kuras septiņus baznīcu zvanus  varēja redzēt.

Nabaga tirgotājiem palīdzēja ciemata iedzīvotāji meklēt mantu. Viņi mēģināja atkal un atkal, bet viņi nevarēja atrast tos.

Tikmēr nelieši bija devušies uz Francijas robežu, lai viņus nevarētu noķert. Cilvēki nekad neuzzināja par viņiem, pat vietu, kur bija aprakti dārgumi.

Mūsdienās cilvēki no visas Katalonijas dodas uz Artes, tāpēc ka viņi cenšas atrast šo fantastisko bagātību! Kā leģenda saka: “Ja jūs vēlaties atrast zelta kazādu, jums vajadzētu atrsat precīzi to vietu no kuras var redzēt septiņus baznīcu zvanus: “Calders, Avinyó, Horta d’Avinyó, Sallent, Cabrianes un vienu no diviem Artes baznīcu zvaniem.”

Bet līdz šim nevienam nav izdevies to atrast. Varbūt jūs to varēsiet?

Translation into Latvian Inese Vītiņa

Legenda o złotej koziej skórze.

Legenda katalońska

Dawno, dawno temu, w Katalonii, pewni uczciwi kupcy nieśli ogromną ilość złotych i srebrnych monet. Jechali do Barcelony w interesach ze swoim skarbem owiniętym w kozie skóry.
Kiedy przechodzili przez Artes, małą wioskę w hrabstwie Bages, zostali zaatakowani przez bandę złodziei, którzy ukradli im wszystkie pieniądze.
Wiele osób pomagało biednym kupcom złapać złodziei, ale ci w międzyczasie zapakowali skarb i ukryli go w specjalnym miejscu, z którego było widać siedem dzwonnic.
Mieszkańcy wsi pomagali zrozpaczonym kupcom szukać swoich rzeczy. Próbowali wiele razy, ale bezskutecznie.
Tymczasem złodzieje uciekli przez francuską granicę, żeby nie dać się złapać. Ludzie nigdy się nie dowiedzieli, co się z nimi stało ani gdzie zakopali złoto.
W dzisiejszych czasach ludzie z całego Katalonii przejeżdżają do Artes, ponieważ wciąż próbują znaleźć ten wspaniały skarb. Jak głosi legenda, "Jeśli chcesz znaleźć złotą kozią skórę, musisz stanąć dokładnie w miejscu, z którego można zobaczyć siedem dzwonnic:, Calders, Avinyó, Horta d'Avinyó, Sallent, Cabrianes i dwie z Artes".
Ale do tej pory nikt nie był w stanie go znaleźć. Być może tobie się uda?

tłumaczenie Gosia Łupicka

THE LEGEND OF THE GOLDEN GOATSKIN

Catalan legend

Once upon a time, in Catalonia, some honest traders were carrying a huge amount of gold and silver coins. They were going to Barcelona for their business affairs with their treasure wrapped in goatskin.

As they passed through Artés, a small village in the county of Bages, they were attacked by a bunch of thieves who stole them all their money.

Many people from the village helped the poor traders to catch the thieves but in the meantime they had already wrapped the treasure and buried it in a special place from where seven belfries could be seen.The poor traders were helped by the villagers to search for their belongings. They tried again and again but they didn’t find them.

Meanwhile, the villains run to the French border for not getting caught. People never knew about them, not even the place where they had buried the treasure.
Nowadays people from around Catalonia go to Artés because they still try to find this fantastic treasure. As the legend says,  “If you want to find the Gold goatskin, you should stand at the exact site from where you can see seven belfries: Calders, Avinyó, Horta d’Avinyó, Sallent, Cabrianes and the two one from Artés”.
But up until now no one has been able to find it. Maybe will you?

English translation  Carlos, Paquita i Simona

O Herói de Haarlem

( Portuguese)

A versão mais velha de uma suposta história holandesa, conhecida como a lenda de Hans  Brinker conta-se assim:

O Herói de Haarlem

Há muitos anos, vivia em Haarlem, uma das cidades principais da Holanda, um rapazinho gentil com cabelos da cor do sol. O seu pai era um sluicer, um dos homens cuja tarefa era abrir os sluices, que eram os grandes portões de carvalho, que colocados em intervalos regulares nos canais, servem para controlar a entrada da água.

Um sluicer levanta ou baixa o portão consoante a quantidade de água necessária, mas deixa-o fechado durante a noite para evitar que possa haver o perigo de demasiada água no canal, que rapidamente causaria uma cheia na cidade.  Como grande parte da Holanda está abaixo do nivel do mar, as cheias são impedidas através da utilização de grandes diques, ou barreiras, e através destes sluices, que estão sempre sobre grande pressão das marés. Até as crianças pequenas sabem que é preciso vigilância constante sobre o mar e os rios, pois o todo o país ficaria em perigo, e um momento de distração de um sluicer, pode trazer a desgraça a todos.

Numa bonita tarde  de outono, quando o rapaz tinha cerca de oito anos, recebeu autorização dos pais para ir entregar bolos a um homem cego que morava no campo, no outro lado do dique. O rapaz cumpriu a sua tarefa com agrado, e após passar uma hora com o seu velho amigo, despediu-se dele e iniciou o seu regresso a casa.
Ao passear ao longo do canal, ele reparou que as chuvas de outono, tinham feito subir as águas. Mesmo enquanto assobiava a sua descontraida cantiga infantil, ele pensou nos fortes portões do seu pai e sentiu-se aliviado pela sua força, porque pensou “se eles alguma vez rebentarem o que fariam o pai e a mãe? Todos estes bonitos campos seriam cobertos pela águas zangadas –o pai chama-lhes sempre águas zangadas. Acho que ele pensa que estão chateadas com ele por as prender tanto tempo”. E com isto em mente o rapaz parou para apanhar umas bonitas flores que ficavam no seu caminho.  Costumava atirar ao ar algumas sementes  e enquanto as via a flutar pelo ar, por vezes ouvia o barulho de um coelho, fugindo pela relva, e sorria pensando no sorriso que surgia sempre na cara cansada, do seu velho amigo cego.

De repente olhou à sua volta admirado. Não tinha reparado que o sol já se estava a pôr. Viu que a sua longa sombra na erva tinha desaparecido. Estava a ficar cada vez mais escuro e ele estava longe de casa, numa ravina isolada, onde até as flores azuis estavam a ficar a cinzentas. Apressou-se e com o coração acelerado lembrou-se das histórias que lhe contavam quando era pequeno, de crianças que se perdiam em florestas tenebrosas no escuro.  Quando se preparava para correr, ficou supreendido ao ouvir o barulho de água a correr. De onde  vinha? Olhou para cima e viu um pequeno buraco no dique, por onde corria um bocadinho de água.  Qualquer criança na Holanda ficaria assustada com o pensamento de uma racha no dique! O rapaz compreendeu o perigo assim que olhou. Aquele pequeno buraco, se a água continuasse a correr, poderia alargar e pôr em perigo toda aquela região, com um terrivel inundação.

Rápido como um relâmpago ele compreendeu o seu dever. Deitou fora as suas flores, e trepou até chegar ao buraco, colocando  lá o seu dedo gorducho. A água parou! Ah! Pensou ele, com uma gargalhada de encanto, as águas zangadas tem de ficar paradas agora! Não vão afogar Haarlem enquanto eu aqui estiver!

Ao principio até estava a correr bem, mas a noite caía rapidamente. Ventos frios surgiam no ar. O nosso pequeno heroi começou a tremer de medo e de frio. E gritou alto: “Venham! Venham!” mas ninguém apareceu. O ar frio ficou mais intenso, deixou de sentir primeiro o seu dedo e depois a sua mão e o seu braço, e finalmente todo o seu corpo. Gritou de novo “Não vem cá ninguém? Mãe! Mãe!” Mas a sua mãe, já tinha trancado as portas e resolvido zangar-se com ele pela manhã, por ter passado a noite com o seu amigo cego sem autorização. Ele tentou assobiar, talvez algum rapaz mais atrasado o ouvisse, mas os seus dentes tremiam tanto que era impossivel. Então resolveu rezar a Deus para pedir ajuda. E a resposta veio através de uma vontade que lhe veio à cabeça: “Fico aqui até amanhã de manhã!”

A lua da meia noite olhou para a pequena e solitária forma, sentada sobre uma pedra a meio do dique. A sua cabeça estava de lado, mas ele não dormia, de vez em quando, com a outra mão, massajava sem grande efeito o seu braço esticado, que parecia preso ao dique, olhando em lágrimas para qualquer som, imaginado ou real.

Não podemos saber o sofrimento de toda aquela longa e vigilante noite, que terrores e medos se apoderaram do rapaz, enquanto ele pensava na sua cama quente à espera no lar, nos seus pais, irmãos e irmãs, naquela terrível e fria noite. Mas se ele tirasse o dedo, as iradas águas, mais iradas ainda iriam ficar, e não parariam até levarem toda a cidade. Não, ele ia aguentar até que houvesse luz, se sobrevivesse! Não tinha muitas certezas disso. O que era este estranho zumbir? E as facas que o picavam da cabeça aos pés? Nem tinha a certeza de que conseguia tirar o dedo, mesmo que quisesse.

Ao nascer do sol, um padre, que regressava de uma noite a acompanhar um doente, pensou ouvir gemidos enquanto andava por cima do dique e ao dobrar-se viu uma criança, aparentemente cheia de dores.
“Em nome de Deus, que fazes rapaz?” Exclamou “Que estás a fazer aí?

“Estou a impedir a água de passar” Foi a simples resposta do nosso pequeno heroi. “Diz a alguém para vir rápido”

Não é preciso dizer, que todos os habitantes foram a correr.

Haarlem varonis

(Latvian)

Vai: kā šī leģenda ir saistīta ar holandiešu tautas stāstījumu?

Vecākā versija par holandiešu stāstu, pazīstama kā leģenda par Hans Brinker, ir angļu valodā un ir šāda:

Haarlem varonis.

Pirms daudziem gadiem, viņš dzīvoja Haarlemā, vienā no Holandes galvenajām pilsētām, zēns ar gaišiem, īsiem  matiem. Viņa tēvs bija cilvēks, kurš nodarbojās ar slūžu atvēršanu un aizvēršanu, vai lielu ozolkoku vārtu, kas tiek atvērti un palaisti regulāros attālumos pāri kanālu ieejām, lai regulētu ūdens daudzumu, kas ietek.

Slūžnieks regulē vārtus vairāk vai mazāk atbilstoši daudzumam, kas nepieciešams, un naktī rūpīgi aizver, lai novērstu visus iespējamos draudus pārprodukcijas nokļūšanu kanālā, lai nebūtu pārpildīts ūdens, un neappludinātu valsti. Tā kā liela daļa Holandes ir zemāka par jūras līmeni, tad ūdeņi tiek noturēti ar spēcīgiem dambjiem, vai barjerām, un slūžas, ka ir saspringtas, lai noturētu spiedienu, kas pieaug gada plūdos. Pat mazi bērni Holandē zina, ka pastāvīga uzraudzība ir nepieciešama, lai nosargātu upes un okeānu no lielākās valsts, un ka slūžnieka nolaidība var visu sagraut un atnest visiem  nāvi.

Vienā jaukā rudens pēcpusdienā, kad zēnam bija astoņi gadi, viņš ieguvis vecāku piekrišanu, lai kādam aklam cilvēkam pagatavotu torti, kurš dzīvoja šajā valstī, dambja otrā pusē. Mazais sāka savu uzdevumu ar vieglu sirdi, un pavadīja stundu ar savu labo draugu, viņš novēlēja ardievas, un sāka doties mājup.

Smagi soļojot gar lielo kanālu, viņš pamanīja, ka rudens lietus ir palielinājis ūdens līmeni. Pat tad, kad bezrūpīgi dungoja bērnišķīgo dziesmiņu, viņš domāja par sava tēva spēcīgajiem, veciem vārtiem un jutās priecīgs par to spēku, lai gan iedomājās “Ja vārti padotos, kur būtu tēvs un māte?” Šie jaukie lauki pārklātos ar dusmīgajiem ūdeņiem – Tēvs vienmēr tos sauc par dusmīgajiem ūdeņiem. Es pieņemu, ka viņš domā, tie ir dusmīgi uz viņu par ilgo turēšanu. Un šīs domas viņam pavīdēja galvā, mazais pieliecās, lai norautu jaukās puķes, kas auga uz ceļa. Reizēm viņš apstājās, lai mestu gaisā bumbu un skatījās, kā tās aizlido, reizēm dzirdēja zaglīgas skaņas no truša skrienot pa zāli, bet biežāk viņš smaidīja, jo atcerējās laimīgo skatu, kuru viņš redzēja, klausoties savā vecajā, aklajā draugā.

Pēkšņi zēns sajuta apkārt satraukumu. Viņš nebija pamanījis, ka saule norietēja. Tagad viņš redzēja, ka viņa garā ēna uz zāli bija izzudusi. Palika tumšāks, viņš bija tālu no mājām, un vientuļā gravā, kur pat zilās puķes bija pārvērtušās pelēkas. Viņš pielika ātrāku soli, un sirds sitieniem atcerējās stāstu no bērnudārza par drūmajiem mežiem. Tā kā viņš bija spēcīgs skriešanā, viņš bija pārsteigts par skaņu ūdenī. No kurienes tā nāca? Viņš pacēla acis un ieraudzīja nelielu caurumu dambī, pa kuru plūda ūdens. Jebkurš bērns Holandē nodrebētu pie domas – noplūde dambī! Zēns saprata drīzumā briesmas. Ka mazais caurums, ja ūdens sūksies cauri drīz būs lielāks, un varbūt briesmīgs applūšanas rezultāts.

Vienā mirklī viņš redzēja savu pienākumu. Aizmeta prom savus ziedus, zēns rāpās augšā, kamēr sasniedza caurumu. Ar savu mazo pirkstiņu viņš aizspieda caurumu. Tecēšana tika pārtraukta! Ah! Viņš domāja, ar zēna prieku nosmējās, dusmīgais ūdens ir apturēts. Haarlem nenoslīks, kamēr es esmu šeit!

Sākumā tas bija ļoti labi, bet naktī tas bija straujāks. Atdzesētie ūdens tvaiki piepildīja gaisu. Mūsu mazais varonis sāka drebēt no aukstuma un šausmām. Viņš sauca skaļi, viņš kliedza “Nāciet šurp! Nāciet šeit!” bet neviens nenāca. Aukstums pieņēmās spēkā, nejūtīgums, sāka nogurt mazais pirkstiņš, tad jau visa roka, un drīz jau arī viss ķermenis piepildījās ar sāpēm. Viņš kliedza atkal: “Vai neviens nenāk? Mamma! Mamma!” Ak, viņa mamma, laba, praktiska dvēsele, jau bija aizslēgusi durvis un bija pilnīgi skaidrs par lamāšanu, ka pavada nakti pie aklā Džeisona bez atļaujas. Viņš mēģināja svilpot. Varbūt dažiem noklīdušiem zēniem varētu pievērst uzmanības signālu, bet viņa zobi klabēja, ka tas nebija iespējams. Tad viņš sauca Dievu pēc palīdzības. Un atbilde bija, caur svēto rezolūciju: “Es palikšu šeit līdz rītam.”

Pusnakts mēness skatījās uz mazo vientuļnieku, kas sēdēja uz akmens, pusceļā uz dambja. Viņa galva bija noliekta, bet viņš negulēja, ik pa laikam paberzējot vāji izstiepto elkoni, kas šķita piestiprināts pie dambja un bālā, raudulīgā seja ātri pagriezās, uz reālās vai iedomātās skaņas pusi.

Kā mēs zinām, ciešanas no ilgas un bailīgas skatīšanās – kas bija nedrošs mērķis, bērnišķīgās šausmas nāca pār zēnu, kad viņš domāja par mazo, silto gultu mājās, par saviem vecākiem, brāļiem un māsām, tad paskatījās aukstajā, drūmajā naktī. Ja viņš noņemtu  nogurušo pirkstiņu, dusmīgie ūdeņi kļūtu vēl dusmīgāki līdz viņš atskrietu atpakaļ, un nekad neapstātos līdz būtu pārņēmuši visu pilsētu. Nē, viņš turēs to līdz dienas gaismai – ja viņš izdzīvos! Viņš nebija pārliecināts par izdzīvošanu. Ko tā dīvainā dūkšana nozīmēja? Un tad kā nažu durstīšanu no galvas līdz kājām? Viņš nebija pārliecināts, ka varēs pirkstu noņemt, pat ja viņš to vēlētos.

Rītausmā garīdznieks, atgriežoties no slimā draudzes locekļa, viņš dzirdēja čīkstoņu ejot pa dambja augšpusi. Pārliecoties, viņš redzēja, tālu lejaspusē bērnu locoties no sāpēm.

“Brīnumu vārdā, zēns,” viņš iesaucās. “Ko tu tur dari?”

  “Es turu ūdeni no aizplūšanas“ bija vienkārša atbilde no mazā varoņa. „Sakiet viņiem, lai ātri nāk.“

Ir lieki piebilst, jo viņi atnāca ātri.